An Examination of Iran’s Accession to the Shanghai Cooperation Organization Based on the Principle of Nafy Sabil
Document Type : Original Article
Author
دانشگاه امام صادق (ع)
10.22081/ijp.2025.68778.1045
Abstract
The principle of nafy sabil (denial of domination) is one of the key foundations of the Islamic Republic of Iran’s foreign policy. It asserts that non-believers should not hold authority over Muslims and that their influence and domination must be prevented. Over the past two decades, the issue of Iran’s membership in the Shanghai Cooperation Organization (SCO) has been raised repeatedly. However, since many of the member states of this organization are non-Muslim, concerns have emerged regarding whether Iran’s membership could contradict the principle of nafy sabil. Nevertheless, the findings of this study indicate that joining the SCO does not necessarily violate this principle. However, it is crucial for policymakers and foreign affairs officials to exercise vigilance and adopt proper strategies to ensure that this membership does not become a gateway for Eastern powers to gain influence over Iran. This research is based on a library method, drawing on credible sources and expert opinions in the field. Through a comparative study of the provisions of the Shanghai Cooperation Organization treaty and the Islamic legal principle of nafy sabil, this study aims to provide a comprehensive analysis. It is categorized as applied research.
Keywords
ابطحی، احسان. (1388). سازمان همکاری‌‌های شانگهای، شهروند، 2(62)، صص 14-33.
انوری، حمیدرضا؛ رحمانی موحد، مرتضی . (1388). سازمان همکاری شانگهای چشم‌اندازی به‌سوی جهان چندقطبی (چاپ دوم). تهران: مرکز چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه.
بجنوردی، سیدحسن. (۱۴۱۹ق). القواعد الفقهیه (محقق: مهدی مهریزی و محمدحسن درایتی، چاپ اول). قم: الهادی.
بذرپور، فرزانه. (1385). نگاهی متفاوت به سازمان همکاری شانگهای. ماهنامه ایراس، 3(14)، صص 187-200.
حاجی یوسفی، امیرمحمد، الوند، مرضیه سادات. (1387). ایران و سازان همکاری شانگهای: هژمونی و ضدهژمونی. پژوهشنامه علوم سیاسی، شماره 2، سال سوم، صص 22-43.
حقیقی ابوالفضل. (1388). ایران و سازمان همکاری شانگهای. گزارش، 18(208)، صص 56-88.
زاهدی انارکی، مجتبی. (۱۳۸۵). سازمان همکاری شانگهای از تئوری تا عمل، فصلنامه مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، 4(55)، صص 92-114.
زینوی‌وند، علی؛ محمدی، کیمیا. (۱۳۹۳). قاعده نفی سبیل در اندیشه اسلامی و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، فصلنامه مطالعات انقلاب اسلامی، 3(36)، صص100-130.
شیخ انصاری، مرتضی. (۱۴۱۵ق). کتاب‌المکاسب (چاپ اول). قم: کنگره جهانی بزرگداشت شیخ اعظم انصاری.
شیخ صدوق، محمد بن علی. (۱۴۱۳ق). من لایحضره الفقیه (محقق و مصحح علی‌اکبر غفاری، چاپ دوم ). قم: دفتر انتشارات اسلامی.
علی‌دوست. (۱۳۸۳). قاعده نفی‌سبیل، در مقالات و بررسی‌ها، شماره ۷۶. صص 3-11.
عمید زنجانی، عباسعلی. (۱۳۹۲). قواعد فقه (ج3، چاپ اول). تهران: سمت.
فاضل لنکرانی، محمد. (۱۳۸۳). القواعد الفقهیه. قم: مرکز فقه ائمه اطهار(ع).
نجارزاده، نیما. (1400). سازمان همکاری شانگهای، حق‌گستر (پایگاه نشر مقالات حقوقی). بی‌جا: بی‌چا.
Sanam Vakil, (2006), “Iran: Balancing East against West”, The Washington Quarterly, 29, 4, Autumn 2006.
Shanghai Cooperation Organization‚ 2004/01/07, http://www.fmprc.gov.cn/ eng/topics/sco/t57970.htm
)
Volume 4, Issue 1 - Serial Number 7
September 2023Pages 171-187
- Receive Date: 22 March 2024
- Accept Date: 15 July 2025